ديشب تحریمی ها ناخواسته از رفتار انصاری ها کپي گرفتند

تلخ بود و تلخ !

تلخی زننده ای که شيرينی حضور چند هزار نفره ی اساتيد و دانشجويان و مردم را در مذاق آدمی از لطافت مي انداخت .

تلخ بود

آنجا( در هنگام سخنرانی دکتر معين در تالار شهيد نيلفروشزاده دانشگاه اصفهان )چند جوان که تعدادشان به اندازه انگشتان یک دست نمی رسيد مدام با فريادهای نابجا قصد داشتند توجه همگان را به خود جلب نمایند

و در دستانشان به خط بد نوشته بود:رفراندوم

اطرافيان آنها را هو مي کردند يا مي خنديدند يا از سر خشم مي نگريستند

و گروهی هم به حسرت جانکاهی ، خيره به آنها، انگشتان خود مي گزيدند.

احساس مي کردم آنها از مايند و ما از آنها

اما انگار يکيمان مشکل داشت!

کدام؟

آنها درست در جایی ايستاده بودند که 8 سال پيش انصار فشار ايستاده بودند و نمي گذاشتند همين دوستان ،صدايشان را به خفقان برسانند.

دعوت به آرامش هم ممکن نبود

یکي دو تا از مدافعان معين هم اشتباه اخلاقي کرده و باعث شدند بر اين طبل، سخت تر کويبده شود.

اما صد آفرين بر اکثريت که اکنون پس از 8 سال راه برخورد با اين حرکتهای خاص را خوب دريافته اند.

تلخی اين حالات را فقط يک چيز آرام مي کرد:چشمان ژرف انديشی که چه از بين حاميان دکتر و چه از بين بعضی تحريميان افسوس مي خورد

و اين چشمها هم مرد بود هم زن ،

هم پير بود هم جوان ،

يعنی رشد و بالندگی

متاسفانه اندک دوستانی يافت مي شوند که هنوز راه مدارا را در اعلام نظر ياد نگرفته اند.

من به رای تمام تحريميان احترام مي گذارم چون مي دانم من و آنها چيزهای مشترکی مي خواهيم.

اميد وارم هر دویمان پيروز شويم

من ديگر حاضر نيستم به 8 سال قبل برگردم !

آیا کسی هست ياريم کند؟

من حاضر نيستم صندلی جمهور دست کس و کسانی بيفتد که به خبر نگاران اجازه ميداند فقط تعداد بجه هايشان را بپرسد!

و امروز همان ها با تکيه بر فرهنگ جديد ساخت حماسه دوم خرداد

با کمال پرويي

مهر کارگردانی خود را زده و انگار همه را هالو حساب میکنند

واقعاً دوست ندارم به زمانی بر گردم که همه از همديگر مي هراسيدند

و در پيشگاه همديگر از بيان اعتقاداتشان حذر مِي کردند.

فرصت های بسياری از دست رفت اماامروز قدمی به جلوييم و به همين خاطر ضمن اعتقاد به نوانديشی در روشها ، معتقدم خاتمی راهی را آغاز کرد که بايد پاينده بماند.