اگر قادر بودیم در بستر زمان، به 21 آذر 1358 باز گردیم،یک ساعتی را در دکه روزنامه فروشی ها پرسه بزنیم و سپس به سال 1387 برگردیم به مطالب ساده زیر می رسیدیم:
1- از اینکه دولتمردان آمریکا هنوز هم به همان شعار تحریم اقتصادی ایران می اندیشند و در کله گچی شان می گذرد که با تحریم، تکلیف حکومت ایران یکسره خواهد شد قاه قاه خواهیم خندید. عجب ابله اند این کا ریبو کلوش.( کارتر، ریگان، بوش، کلینتون و بوش آخر)
2- زمین و مسکن همچنان در حال حل شدن است تو ایران.( نخندید! به خودمون که نباس بخندیم! ) من اسامی روسای جمهور ایران را نتونستم سر هم کنم چون آخرش مناسبات لغوی و ادبی را به هم خواهد ریخت.علی ایحال همه توجه به مسکن داشته اند. تفاوتش در این است که در زمانی که روزنامه فوق چاپ شده زمین در تهران متری 5-6 هزار بوده حالا 5-6 میلیون.
3- جان من خودتون را سفت نگیرید، اگه می خواهید بخندید، آرام لبخند بزنید. این بهره بانکی هم خود حکایتی داشته تو این 30 سال.منتها تفاوتش با حالا این است که آن روز بسته بانک مرکزی بسته ی بسته و 9 قفله نبوده است.
4- مازاد بر مطالب فوق، صفحه اول کیهان خودمان، هنوز به همان پک و پهنی اول انقلاب است.اگر اول انقلاب در اتوبوس واحد، صفحات کیهان را برای مطالعه باز می کردی، چشم یا سر و کله ی نفر کناری بی نصیب از حواشی انگشتان شما نمی شد، الان هم در صبح بهاری 1387 همین طور!:))
نتیجه: ما و آمریکایی ها بالاخره با هم کنار خواهیم آمد چون در نقطه ی صفر، اشتراکات زيادی داریم.
حالا تصویر را کمی جلوتر می بریم:
بازم جلوتر:
